New York is – samen met Londen – natuurlijk dé plek waar je theater, musicals, toneel, muziek en comedy van topniveau kan zien. En dat raad ik je ook zeker aan! Hierbij een overzichtje van de 9 shows die ik tijdens mijn twee bezoeken aan New York heb gezien.
Pas op, ik ben een musical-/theaternerd.
Hoe kun je zoveel shows zien, je hebt toch wel meer te doen in New York? Klopt. Tijdens mijn eerste bezoek aan New York was ik met familie en heb ik wat extra dagen geplakt aan onze reis zodat ik rustig in m’n eentje theaters kon bezoeken (ja, nerd). Tijdens m’n tweede bezoek zagen we bijna elke avond iets – van comedy tot musical tot toneel tot stand-upcomedy. Here we go.
LEES OOK: Goedkope theatertickets in New York: mijn tips
Op chronologische volgorde:
1. Something Rotten (augustus 2015)
Met m’n allereerste show op Broadway legde ik de lat hoog: Something Rotten was dat jaar genomineerd voor 10 Tony Awards en moest dus wel goed zijn. Ik had een goedkoop kaartje weten te bemachtigen, ergens in de nok van het theater. Voordeel: de theaters in New York zijn niet zo groot als bij ons, dus het doet geenszins af aan de ervaring.
De musical heeft heerlijke muziek, is geestig en deed mij qua absurditeit (en vele musicalreferenties) denken aan The Book of Mormon. Het speelt zich af in de Renaissance, met de opkomst van William Shakespeare (Christian Borle) en een ambitieuze maar wanhopige toneelschrijver (Brian d’Arcy James) die graag net zo goed wil zijn.
Ik werd omvergeblazen. Wat een energie! Wat een kunde! Het publiek ging uit z’n dak. Nu gaven de twee hoofdrolspelers al een kwaliteitsgarantie; met zowel de solid d’Arcy James als de fenomenale Borle kun je bijna niet teleurgesteld het theater uitlopen.
Something Rotten is helaas niet meer op Broadway te zien, maar tourt momenteel wel door de VS. En gelukkig hebben we het heerlijke castalbum nog.
2. On the Town (augustus 2015)
Deze klassieker van Leonard Bernstein (vooral bekend als componist van West Side Story) was de enige show die ik van tevoren had geboekt. Na het luisteren van verschillende castalbums van shows die op dat moment op Broadway stonden, was ik volledig verliefd geworden op de muziek van On the Town.
Het is een oldschoolmusical uit 1944 met heerlijke oldschoolmuziek en een schattig verhaal over matrozen die 24 uur mogen doen wat ze willen in de grote stad New York. In 1949 werd het verfilmd met Gene Kelly en Frank Sinatra in de hoofdrollen.
Van tevoren las ik in recensies dat mensen de musical wel erg ouderwets vonden en ik dacht: pff ik hou van ouderwets. Maar toegegeven: de opvoering was wel erg ouderwets, gevoelsmatig zonder enige update. Desalniettemin was het heerlijk om mijn geliefde album live te horen, dus het was een fijne avond.
De derde revival van On the Town was geen lang leven beschoren op Broadway en is dus helaas niet meer te zien. Maar jeej voor het castalbum, meer heb je eigenlijk niet nodig. 😉
3. Hedwig and the Angry Inch (augustus 2015)
Hedwig and the Angry Inch is een rockmusical die je niet echt in een hokje kunt zetten. Qua thema is deze show uit 1998 zijn tijd (ver) vooruit: gender (en het daaruit voortkomende tragische verhaal van Hedwig) staat centraal. Zo is het hoofdpersonage Hedwig – ooit geboren als Hansel – genderqueer en wordt haar man Yitzhak gespeeld door een vrouw.
De muziek was niet echt mijn ding; wat mij vooral trok is de cast. Hedwig werd in deze run op Broadway gespeeld door Neil Patrick Harris, Andrew Rannells, Michael C. Hall, schrijver John Cameron Mitchell en Darren Criss. Gosh, dan moet het iets bijzonders zijn.
Tijdens mijn verblijf in New York was Taye Diggs de headliner. Ik heb lang getwijfeld, omdat de muziek mij niet echt greep en het toch 50 dollar kostte. Maar de kans om Diggs te zien performen liet ik niet aan mij voorbijgaan. Hedwig was nog steeds niet echt mijn ding, maar ik ben zeker blij dat ik de show gezien heb.
Na anderhalf jaar op Broadway heeft Hedwig and the Angry Inch nog getourd door de VS, maar dat ligt momenteel stil. Toch benieuwd? Luister het castalbum met Neil Patrick Harris.
4. Hand to God (augustus 2015)
Als ik denk aan Hand to God moet ik nog steeds een beetje giechelen. Voor ons vertrek had ik een tweet van actrice Katja Herbers voorbij zien komen: “New Yorkers, go out and go see HAND TO GOD to Broadway. It’ll Blow Your Mind. Never seen anything like it.” Als New-York’er-voor-een-paar-dagen voelde ik me aangesproken. Dus ik ging.
Hand to God is anders dan bovenstaande shows geen musical maar toneel, in kleine setting, met een schattig decor. Opvallend: de acteurs spelen zonder microfoon en varen dus op hun eigen stemgeluid. Wij zaten op een van de eerste rijen, dus dichtbij de actie. En wat voor actie. Het schattige toneel blijkt de setting van een blasfemische komedie.
Het stuk speelt zich af een in zeer christelijk stadje in Texas, waar een groepje jonge mensen samenkomt voor de repetities van poppentheater voor de kerk. De sokpop van hoofdpersoon Jason gaat echter, letterlijk, zijn eigen leven leiden en verandert in een soort duivel.
Jason heeft geen enkele controle over zijn pop Tyrone, wat resulteert in gevechten met zijn eigen arm, seksende sokpoppen en blasfemie, veel blasfemie. Een onverwachte, hilarische wending. Niet wonderlijk dat (gelovige?) mensen hier zijn weggelopen, maar tegelijkertijd terecht genomineerd voor vijf Tony Awards.
Ook Hand to God is niet meer te zien. Bob Saget heeft eenmalig meegespeeld op Broadway en daarna heeft het voor korte tijd in Londen gedraaid. Wellicht ooit weer.
5. Avenue Q (september 2016)
Van de ene show met poppen naar de andere, maar dan een jaar later: Avenue Q, inmiddels een moderne musicalklassieker, die nog hoog op mijn lijstje stond. Redelijk lastminute hebben we nog voordelige tickets gekocht en hadden ook nog het geluk om op rij 2 te zitten.
Avenue Q is geïnspireerd door Sesamstraat, alleen dan een volwassen, ironische versie van het optimistische kinderprogramma. De mensen en poppen wonen niet aan Sesamstraat maar aan Avenue Q, een van de weinige plekken waar de huren betaalbaar zijn.
Ze zingen over van alles wat de jongvolwassenen bezighoudt, met geweldige songtitels als ‘Everyone’s a Little Bit Racist’, ‘The Internet Is for Porn’ en ‘I’m Not Wearing Underwear Today’.
Het is bewonderenswaardig hoe je volledig gefixeerd raakt op de poppen in plaats van de mensen erachter. De poppenspelers zijn donker gekleed en worden genegeerd door de andere spelers, wat de karakters van de poppen versterkt. Het is een superleuke show, met goede muziek en dito acteurs, al heb ik sindsdien het castalbum nooit meer gedraaid (raar, want hij is echt wel leuk!). Zeker gaan als je de kans krijgt.
Na in totaal zestien jaar (!) op Broadway is Avenue Q in mei dit jaar gestopt, maar ik heb er vertrouwen in dat ‘ie als tour of wellicht Off-Broadway snel weer terugkomt. En er is natuurlijk een castalbum, voor de nieuwsgierige lezer.
6. The Front Page (september 2016)
Twee redenen om een show op Broadway te zien: de ongekende kwaliteit en bekende acteurs in het echt zien acteren. De laatste was van toepassing toen we kaarten kochten voor The Front Page, een toneelstuk uit 1928, met in de hoofdrollen John Goodman (Roseanne), John Slattery (Mad Man) en Nathan Lane (Modern Family).
Net als bij Hand to God hadden we ons er verder niet in verdiept, we wisten alleen dat het een komedie was met een ijzersterke cast (ook nog Holland Taylor en Sherie Rene Scott) en daarvoor durfden we al wel 59 dollar neer te leggen. Verrassing: zelden zo’n saaie theateravond meegemaakt. Het is vast een zeer degelijk stuk met goede acteurs, maar kon ons niet bekoren. Alsof het in 1928 was blijven steken.
Na de eerste pauze namen we zelfs het drastische besluit (niet verder vertellen ;)) om weg te gaan. We hadden John, John en Nathan zien performen, dat was ons doel. We waren eerlijk tegen onszelf: we kunnen onze tijd in New York veel beter besteden. En zo geschiedde.
The Front Page was slechts een paar maanden te zien op Broadway, dus helaas kun je deze acteurs niet meer in dit stuk zien shinen. Misschien wel in een ander stuk: genoeg bekende acteurs die voor korte tijd op Broadway spelen.
7. Amateur Night at the Apollo (september 2016)
Deze show vind je niet op Broadway (niet eens in Manhattan) maar op een locatie van eenzelfde statuur: het Apollo Theater in Harlem. Sinds 1934 is ‘the Apollo’ de plek in New York waar veel vooral Afro-Amerikaanse artiesten werden ontdekt of optraden, zoals Aretha Franklin, Duke Ellington en Count Basie.
Bovendien is Apollo beroemd vanwege zijn woensdagavond: Amateur Night, waar iedereen onder het mom van be good or be gone mag optreden. Het publiek oordeelt vervolgens wie wint. Nu kun je denken ‘ =amateurs, niet boeiend’, maar grootheden als Ella Fitzgerald en Jimi Hendrix werden hier ontdekt, dus wie weet.
Daarnaast is het ook gewoon ontzettend vermakelijk om in het publiek te zitten. Bij ons was zeker niet een opkomende ster aanwezig, maar wat was het tof om hier een keer bij te zien. Een avond in een vermaard theater, met een drankje kijken naar allerlei performers, in hartje New York; garantie op plezier.
Amateur Night at the Apollo is elke woensdag om 19:30 in het Apollo Theater. Een ticket is rond de 30 dollar en is het echt waard. Ik raad je aan om van tevoren te boeken. Echt doen als je in New York bent!
8. Falsettos (september 2016)
Weer zo’n show waarbij ik vooral afkwam op de cast: Christian Borle (die ik het jaar daarvoor in Something Rotten zag), Andrew Rannells (The Book of Mormon, Girls, I looove him), Stephanie J. Block (Orange Is the New Black) en Tracie Thoms (RENT). Tot die middag getwijfeld of we wel moesten gaan, ik weet niet meer waarom. Misschien omdat de show nog in previewfase zat.
Totaal onterecht, want het was steengoed. De musical is een combinatie van twee eerdere shows uit de jaren tachtig/negentig en gaat over een gescheiden stel en hun kind. Vader is nu met een man en gaat het het hele gezin naar een psycholoog, die verliefd wordt op moeder. Een wirwar van verlangens en belangen, met een lach en een traan.
Het verhaal ontwikkelt zich tot een ontroerend slot, maar is desalniettemin overgoten met humor en ironie. Heerlijk om deze cast deze muziek en dit verhaal te zien uitvoeren in dit decor. Ik was happy zoals een musicalnerd dat kan zijn.
Falsettos was maar voor korte tijd te zien, MAAR de hele show is uitgezonden op Amerikaanse televisie, dus ergens kun je het helemaal terugzien. Jeej. Ook is er een castalbum van.
9. Comedy Cellar (september 2016)
Tenslotte een heel andere tak van sport: stand-upcomedy. Ook in dit genre zie je in New York de top aan het werk. Dus #fomo, dat willen we meemaken.
Een van de bekendste comedyclubs is Comedy Cellar, in het hart van Greenwich Village (leuke buurt trouwens!). Hier is iemand als Aziz Ansari zijn carrière begonnen en treden regelmatig comedysterren (bestaat dat woord?) als Dave Chapelle en Marc Maron op. Tot zover de kwaliteitskeuring.
Het was niet makkelijk om tickets te krijgen, maar aan het eind van onze laatste regenachtige dag in New York zaten we ’s avonds toch lekker warm in de Village Underground, een locatie van Comedy Cellar meteen om de hoek. Je betaalt maximaal 24 dollar en moet een drankje nemen, dus dat is goed te doen. Je zit in een cafésetting, niet in een theatersetting, dus je kunt lekker eten en drinken ondertussen.
Tijdens de show zie je meerdere comedians voor ongeveer een kwartier optreden. Het. Was. Goed. Je ziet hier comedians die meeschrijven aan Amerikaanse komedieseries en latenighsshows. De een nog beter dan de ander – en dat is natuurlijk ook een kwestie van smaak. Al met al een superleuke avond gehad, met topcomedy.
Via de website van Comedy Cellar kun je zien welke shows geprogrammeerd staan. Aanrader om dit eens (of vaker) mee te maken én van tevoren tickets te scoren.
LEES OOK: Goedkope theatertickets in New York: mijn tips
Welke shows heb jij gezien in New York? Vertel het in een reactie!